Łokieć tenisisty - niekoniecznie od gry w tenisa

Łokieć tenisisty to popularna nazwa schorzenia, która kojarzy się nam ze sportowcami uprawiającymi tenis, jednak nazwa może być myląca, ponieważ według statystyk tylko około 10% pacjentów to tenisiści. W zdecydowanej większości problem ten dotyczy osób wykonujących na co dzień pracę przeciążającą prostowniki nadgarstków (notoryczne powtarzanie ruchu zginania/prostowania nadgarstków), a więc: pracowników biurowych i informatyków (korzystanie z klawiatury i myszki), elektryków (częste posługiwanie się śrubokrętem), kucharzy/kucharek (podnoszenie ciężkiej patelnie lub garnka jedną ręką), pracowników wykonujących prace malarskie, itp.

Łokieć tenisisty – czego dotyczy?

Zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej to bardziej precyzyjna nazwa łokcia tenisisty i należy do grupy entezopatii, a więc dotyczy zmian przeciążeniowych przyczepu ścięgna mięśnia do kości. W przypadku omawianego schorzenia, przeciążania pojawiają się w okolicy przyczepu początkowego mięśni prostowników palców i nadgarstka przyczepiających się do nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Entezopatia jest wynikiem przewlekłych przeciążeń i mikrourazów ścięgna wskutek częstych napięć i ruchów. Zmiany chorobowe powodują nie tylko niszczenie i rozrywanie włókienek ścięgna, ale również chrząstki, w miejscu przyczepu ścięgna do kości.

Jakie są objawy towarzyszące łokciowi tenisisty?

  • dominującym objawem jest ból po zewnętrznej części kostnej łokcia (nadkłykcia bocznego kości ramiennej)

  • ból pojawiający się w specyficznych sytuacjach (ból przy naciskanie klamki, wspieraniu się na poręczy schodów, trzymaniu kierownicy, naciąganiu kołdry, podawaniu ręki, "przybijaniu piątki”)

  • osłabienie siły chwytu ręki.

  • obrzęk i zaczerwienienie łokcia

  • tkliwość tkanek podczas ucisku (nawet lekkiego) poniżej nadkłykcia bocznego kości ramiennej

  • ból bocznej części łokcia podczas prostowania palców do oporu

Łokieć tenisisty – wyróżnione typy

Cyriax i Winkel wyróżnili 5 typów łokcia tenisisty w zależności, które ścięgno jest uszkodzone:

  • typ I – uszkodzenie przyczepu początkowego mięśnia prostownika długiego nadgarstka

  • typ II - uszkodzenie przyczepu początkowego mięśnia prostownika krótkiego nadgarstka

  • typ III – uszkodzenie ścięgna mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka;

  • typ IV – uszkodzenie przejścia mięśniowo-ścięgnistego mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka (występuje zdecydowanie najczęściej);

  • typ V - uszkodzenie przyczepu początkowego mięśnia prostownika palców

Jakie rodzaje urazów łokcia tenisisty wyróżniamy?

  • nagły – jest skutkiem jednorazowego, nagłego wysiłku, którego następstwem są mikroskopijne rozerwania/rozdarcia ścięgna;

  • późny – występujący zazwyczaj w ciągu 24 - 72 godzin po intensywnym wysiłku lub treningu nieprzyzwyczajonych do takiej pracy nadgarstków

Łokieć tenisisty – rehabilitacja w HB Clinic

Prawidłowe rozpoznanie schorzenia jest podstawą skutecznego leczenia, dlatego wstępnym etapem jest diagnostyka różnicowa w celu oceny czy objawy nie wynikają z innych jednostek chorobowych (np. mogą wynikać z zespołu ucisku nerwu promieniowego lub urazu w obrębie szyi).

Czas terapii jest różny i trwa od kilku tygodni do nawet kilku miesięcy, a jest to uzależnione od specyfiki zmian degeneracyjnych, stopnia nasilenia i czasu trwania dolegliwości oraz od częstotliwości występowania tego rodzaju epizodów i stosowanej terapii.

Głównymi celami terapii są: eliminacja objawów bólowych, zwiększenie siły mięśniowej, poprawa funkcji kończyny górnej oraz uświadomienie działań profilaktycznych.

W przypadku łokcia tenisisty występuje możliwość samoleczenia, ale dotyczy to tylko typu II i V i trwa zwykle kilka miesięcy (nawet do roku), nawet jeśli pacjent nie zaprzestał swych aktywności.

Wśród zalecanych i skutecznych metod fizjoterapeutycznych znajdują się:

  • odciążający taping medyczny oraz zaprzestanie aktywności powodującej ból – jest to podstawa leczenia tego urazu

  • zimne okłady (np. z kostek lodu), które zmniejszają dolegliwości bólowe, jak również ewentualny stan zapalny

  • głęboki masaż poprzeczny bolesnej okolicy (może być wykonany z uczuciem lekkiego/umiarkowanego bólu)

  • ćwiczenia koncentryczne (mały opór, dużo powtórzeń, bez bólu)

  • fizykoterapia: ultradźwięki, jonoforeza, fonoforeza

  • stretching – bierne rozciąganie z dojściem do pozycji krańcowych

  • ćwiczenia ekscentryczne

  • ćwiczenia wzmacniające (wprowadzone są w ostatniej fazie leczenia, kiedy pacjent będzie mógł wykonywać swoje codzienne czynności bezbólowo przez około 2 tygodnie)

Powrót do aktywności sprzed urazu jest możliwy, gdy testy oporowe nadgarstka dają wyniki ujemne. Ponadto pacjent powinien zostać uświadomiony, w jaki sposób ma skorygować technikę wykonywanej czynności, aby uniknąć powtórzenia się epizodu.