Pęcherz nadreaktywny

Pęcherz nadreaktywny leczymy poprzez zabiegi hamujące nadaktywność mięśnia wypieracza pęcherza. Do leczenia włączamy fizjoterapię, w ramach której wykonuje się zabiegi biofeedbacku i elektrostymulacji mięśni dna miednicy oraz nerwów zaopatrujących dolne drogi moczowe. Terapia ta ma na celu zwrotne wyhamowanie niepożądanych pobudzeń wypieracza oraz znormalizowanie pracy mięśni przepony miednicznej w sposób nieinwazyjny i całkowicie bezbolesny.

Mianem pęcherza nadreaktywnego określa się zespół objawów:

  • ataki naglącego parcia na mocz
  • częstomocz , czyli częste oddawanie moczu (nawet kilkanaście razy na dobę)
  • niekiedy incydenty naglącego nietrzymania moczu.

Objawy te są niewspółmierne do ilości moczu zgromadzonego w pęcherzu, tzn. pojawiają się, mimo iż w pęcherzu znajduje się mała objętość moczu oraz nie wynikają z żadnego schorzenia, np. infekcji dolnych dróg moczowych. Zwykle ataki wywoływane są silnymi emocjami takimi jak ekscytacja, stres, pośpiech, jak również czynnikami zewnętrznymi – kontaktem z wodą, szumem płynącej wody, zimnem. Przyczyną tego zespołu jest tzw. nadreaktywność mięśnia wypieracza pęcherza moczowego, czyli pęcherz nadreaktywny. Polega to na tym, że pęcherz moczowy reaguje spontanicznymi skurczami we wczesnej fazie gromadzenia moczu, kiedy nie jest jeszcze dostatecznie wypełniony.

Jak rozpoznać pęcherz nadreaktywny?

Diagnostyka OAB polega w głównej mierze na obserwacji ww. charakterystycznych objawów, lecz aby potwierdzić diagnozę, należy wykonać badanie urodynamiczne (po wcześniejszym wykluczeniu istnienia chorób układu moczowego).

Leczenie pęcherza nadreaktywnego

Terapia pęcherza nadreaktywnego powinna rozpocząć się od modyfikacji stylu życia. Należy m.in. nauczyć się odpowiednich zachowań pomocnych w opanowaniu ataków parcia naglącego (trening behawioralny), a także ograniczyć spożywanie produktów moczopędnych i działających drażniąco na pęcherz moczowy (np. kawa, alkohol – zwłaszcza piwo, cytrusy, napoje gazowane).

W ramach fizjoterapii, w celu zwrotnego wyhamowania pęcherza (zmniejszenia nadreaktywności pęcherza), prowadzimy intensywny trening mięśni dna miednicy przy pomocy biofeedbacku i elektrostymulacji z użyciem elektrody dopochwowej lub doodbytniczej.

Istotne jest przyjmowanie leków zmniejszających aktywność wypieracza. Obecnie stosuje się leki z dwóch głównych grup:

  • antycholinergiczne/antymuskarynowe (oksybutynina, tolterodyna, trospium, darifenacyna, solifenacyna)
  • selektywny agonista receptora beta-adrenergicznego (mirabegron).

Leki antycholinergiczne wykazują często szereg działań niepożądanych, takich jak uczucie suchości w jamie ustnej, senność, zaburzenia widzenia, zaparcia.

Warto zaznaczyć, że zaangażowanie pacjenta w przebieg terapii skierowanej na pęcherz nadreaktywny, współpraca z lekarzem i fizjoterapeutą oraz regularny trening przynoszą trwałe efekty w krótszym czasie, niż opieranie leczenia jedynie na przyjmowaniu leków.